Ці замнога адчаю і болю,
Ці зглынуў нас уедлівы быт?
Шыфаньерамі, кнігамі, мольлю
Гэты дом дастатку набіт.
Тут па лесьвіцы крочаць бы ўпотай:
Хто – з балонкай, хто – з рыжым катом.
Тэлевізіяй, сьпешкай, самотай
Да астатку заселены дом.
Праўда, скінецца дружна і разам
На пакойнага
люд па рублю.
I засьведчыць сьцяна безадказна
Нажавою зарукай «люблю».
Стукне ў шыбіну мячык дзіцячы, –
Вецер схопіць гардзіны кілім.
Ў гэтым доме сьмяюцца і плачуць,
Але рэдка сьпяваюць у ім.
|
|
